Hasret Kaldım…

İlkokulda sınıf öğretmenimiz müzik dersinde bize “Bir müzik aleti yapın önümüzdeki derse öyle gelin” diye ödev vermişti. O gün herkes bir heyecan bir hevesle ne yapacağını konuştu okul saatinin sonuna kadar. Evet okul bitti artık evlere -konuşmada haliyle sona erdi- o ödev artık son güne kadar rafa kaldırılmıştı herkes için öyle olmasa da benim için öyle olmuştu. Prensibim midir nedir hala bende çözebilmiş değilim ödevlerimi hele proje, performans gibi ödevlerimi hep son güne bırakırım. Ama aceleyle yapılan iş güzel olur derler ya işte benimki de her zaman o hesap olmuştur. Öğretmenin o günkü verdiği ödev de her sene verilirdi ve bazı arkadaşlarımız benden üşengeç olmasınlar ama her seferinde pet şişenin içine biraz bakliyat ya da okula geldiğinde ödevden anca haberi olan arkadaşlarım da taş koyarlardı bunu bende yapmışımdır hangi öğrenci yapmamıştır ki. Bu dahiyane müzik aletimizin adı da ” Marakas ” olurdu. Ödevin de ne kadar güzel olduğunu öğretmenimizin yüz ifadesinden anlayabiliyorduk (!). Bazı arkadaşlarımın da kendilerine değil de velilerine not verilirdi. O zaman da öğretmenin bu şahane olan ödev için annenin babanın ellerine sağlık dediğini de gözlerinden anlıyorduk. Bence en güzeli bizim yapmış olduğumuz ödevdi. O aceleyle bulunmuş pet şişe, bahçeye koşarak telaşla toplanmış küçük taşlar ve öğretmen son anda yaptığımızı anlamasın diye şişenin üstüne yapıştırdığımız sınıfta bulup aceleyle yamuk yumuk kestiğimiz fon kartonları…  Evet dediğim gibi bence en güzeli ve en sıcak olan ödev bizim ödevimizdi. Yaptığımız ödevi her seferinde hiç çalmamış gibi çalıyorduk, her seferinde hiç yapmamış gibi tekrardan tekrardan yapıyorduk.

Şimdi hasret kaldık o ödev verilen müzik derslerine, velilerin yaptığı ödevlere, marakaslarımıza…

Şimdi hasret kaldık  “Acaba bu müzik dersinde hangi türküyü söyleyeceğiz” demeye…

Şimdi hasret kaldık öğretmenimin heyecanla girdiği derslere…

Artık hasret kaldım ilkokuluma, ortaokuluma, küçüklüğüme…

Leyla Kocabıyık