…Buraya “Hasan Obası” denmektedir. Burası göçer Çilingirler’ in bulunduğu, otlak bir arazidir. Bunun için adına “Çilingir Çayırı” da denir. Bu gün burası hala Çilingir Çayırı olarak anılmaktadır. Seyyit Mehmet’ in türbesinin bulunduğu bu köye şimdi ise, “Hasan Köyü” denilmektedir. Bütün Elbistan / Malatya ovalarında ve dağlarında o günün büyük mürşidi ve evliyası olarak bilinen Seyyid Hacı Mehmet Dede, Aşık Mahzuni Şerif ‘ in babası Zeynel’ in, öz dedesidir.
Seyyid Mehmet’in 1800’li yılların başında vefat etmesiyle, Hasan Köy’de asimile edilerek Sünniliği kabul eden Cırıklı ve Ağuçan Türkmenleri burada kalır. Ancak, Oniki İmam’a bağlılığını sürdürmek isteyen, Kocalar ve bir kısım Ağuçan Türkmenleri, Koç Obası ve Alhaslı yaylalarına dağılır.
Sonunda, Afşin’in 15 km. kuzeydoğusunda, küçük bir tepe üzerine gelirler ve Hozat / Barginek Köyü’nün anısına Berçenek Köyü’nü kurarlar. Elbistan’a; Dersim’den, Horasan’dan, Hatay’dan akın etmiş bütün Türkmen ve Yörük Alevileri asimileye uğrar ve köylere; camiler, imamlar tahsis edilir. Bu arada Berçenek köyü de üç-dört çeşit aşiretin karmasından meydana gelir (Ağuçan, Cırıklı, Kocalar, Savranlar, Ellezler). Bu aşiretler uzun zaman kök kültürlerini devam ettirirler. Ancak, bunlarla birlikte, Maraş Sünni Türkmen Köyleri’nden gelen bir kısım Sünni Yörük uzantılar da bu köye yerleşirler.
1940’ın başlarında Mahzuni Şerif bu köyde doğar. Barginekli Ağuçan Türkmenleri’nden olup, nene tarafı Varto / Hormekan Aşireti’nden Razey’e (Irazca hatun) mensuptur.
1940’lı yıllarda, Berçenek’te ilk okul olmadığı için Mahzuni, Elbistan’ın Alembey Köyü’nde, Lütfü Efendi Medresesinde Kur’an eğitimi alır, Eski Türkçe okur, yazar. Ancak, 1956 yılında köye gelen ilk okuldan, mezun olduktan sonra Mersin Astsubay Okulu’na gider. 1960 yılında Ankara Ordu Donatım Teknik Okulu’nu bitirir. Başarısının gereği Kuleli Askeri Lisesi’ni aynı yıllarda hak etmesine karşılık, toplumculuğa ve halk edebiyatına gönül verdiği ve Alevi olduğu için ordudan ihraç edilir.
1961 yılından itibaren yüzlerce plak, kaset yapar.
Hakkında yazılan ve yazdığı kitaplar uluslararası edebi tartışmalara konu olur ve 1998 yılında dünyanın, yaşayan üç büyük ozanı arasında birinci sırayı alır.
….1940’lı yılların başında doğan Mahzuni Şerif, elini sazına attığı günden itibaren bu tarihi bilmekte gecikmemiş ve sürüp geldiği ecdadı yolunda fire vermemiştir. Geçmişinde yapılan zulüm ve adaletsizliğe kin beslememiş olup, Yezit sözcüğünü yalnız Hz.Hüseyin’i şehit eden Emevi zalimi için kullanmış ve hiç bir sünni dostuna Yezit yakıştırmasını reva görmemiştir.
Mahzuni’nin, Orta okul yıllarından itibaren beğendiği, demokrasi ve sosyalist mantık onu geleceğin en tutarlı terbiye kalıpları olarak muhafaza etmişlerdir.
…Mahzuni Şerif, kendisini dünya kültürleri içinde bir parça
mazlum milletler içinde bir birey olarak tanımlamış ve bu iki gerçekten yola çıkarak, dönmeden devam etmiştir.
…Mahzuni’yi yakından tanımak, O’nun eserlerini çok iyi dinlemekten ve özümsemekten geçer. Kendisinin söylediği gibi “benim söylediklerim ne ise ben oyum”.
Gerçekten de Mahzuni ürettikleri eserlerle topluma ve dünyaya çok önemli iletiler vermiştir. Önemli olan bu iletiyi algılamak ve bu iletileri topluma sunmaktır.
Mahzuni ordudan ayrıldıktan sonra toplumsal, siyasi konuları ele alan; geleneksel halk şiirini devam ettiren ve diğer yanda protest şiirlerle halkın sorunlarını dile getiren; halk aşığı veya halk ozanlığına başladı. 12 yaşlarında gönül verdiği bu geleneği yaşamı boyunca devam ettirmiştir.
Saz çalmayı amcası Aşık Fezali (Pehlül Baba) dan öğrendi.
Kaynak : www.mahzuniserif.com
Yorumlarınızı bekliyorum